Prezentacja

Na podstawie traktatu z Nicei, w którym w 2003 r. przewidziano możliwość utworzenia izb sądowych dla pewnych szczególnych dziedzin na poziomie Unii Europejskiej, Rada UE podjęła w dniu 2 listopada 2004 r. decyzję o utworzeniu Sądu do spraw Służby Publicznej, którego zadaniem – wcześniej wypełnianym przez Sąd – było rozstrzyganie sporów między Unią Europejską a jej pracownikami. W 2015 r., z uwagi na wzrost liczby sporów oraz nadmierny czas rozpatrywania spraw przez Sąd, prawodawca UE zdecydował o stopniowym zwiększeniu liczby sędziów Sądu do 56 oraz o przekazaniu Sądowi właściwości Sądu do spraw Służby Publicznej. Sąd do spraw Służby Publicznej został rozwiązany z dniem 1 września 2016 r.

Sąd do spraw Służby Publicznej składał się z siedmiu sędziów mianowanych przez Radę na okres sześciu lat (z możliwością ponownego mianowania) po wezwaniu do przedstawiania kandydatur i zasięgnięciu opinii ustanowionego w tym celu komitetu. Mianując sędziów Rada czuwała nad tym, aby skład Sądu do spraw Służby Publicznej był zrównoważony i aby odzwierciedlał możliwie najszerszy obszar geograficzny oraz możliwie najszerszą reprezentację krajowych systemów prawnych. Sędziowie do spraw Służby Publicznej wybierali spośród siebie na okres trzech lat prezesa, którego mandat był odnawialny. Organ ten obradował w izbach składających się z trzech sędziów albo, gdy stopień trudności lub znaczenie kwestii prawnych za tym przemawiały, w pełnym składzie. Sędziowie mianowali sekretarza na okres sześciu lat.

Sąd do spraw Służby Publicznej był właściwy do rozpoznania w pierwszej instancji sporów z zakresu służby publicznej Unii Europejskiej, co oznaczało około 150 spraw rocznie przy personelu wszystkich instytucji, organów i agencji Unii Europejskiej obejmującym około 40 000 osób. Spory rozpoznawane przez Sąd do spraw Służby Publicznej dotyczyły nie tylko kwestii związanych ze stosunkiem pracy w ścisłym znaczeniu (wynagrodzenia, przebieg kariery, nabór, środki dyscyplinarne i in.), ale także z systemem zabezpieczenia społecznego (choroba, starość, niezdolność do pracy, wypadki przy pracy, zasiłki rodzinne i in.). Sąd do spraw Służby Publicznej był również właściwy w sporach dotyczących niektórych szczególnych grup pracowników, między innymi personelu Eurojustu, Europolu, Europejskiego Banku Centralnego, Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) oraz Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych. Od orzeczeń Sądu do spraw Służby Publicznej można było w terminie dwóch miesięcy wnieść do Sądu odwołanie, które ograniczało się do kwestii prawnych, a wydane przez Sąd orzeczenia w przedmiocie odwołania mogły z kolei w wyjątkowych okolicznościach podlegać szczególnej procedurze kontroli przed Trybunałem Sprawiedliwości.

Na przestrzeni istnienia Sądu do spraw Służby Publicznej w organie tym zasiadało, oprócz sekretarza narodowości niemieckiej, w sumie 14 sędziów pochodzących z 14 różnych państw członkowskich, a Sąd ten wydał 1549 wyroków.